Klasyk mrocznego, przebojowego thrashu (9/10)Po wywołaniu, za sprawą "diabelskiego" debiutu, sporego zamieszania na polskiej scenie muzycznej członkowie śląskiego Kata dość spokojnie pracowali nad kolejnymi kompozycjami, którymi zresztą obficie dzielili się z fanami w trakcie licznych, grywanych w drugiej połowie lat 80-ych koncertów. Oficjalne wypuszczenie na rynek drugiej płyty formacji nastąpiło dopiero w połowie 1988 r. i niestety było efektem ponurej rzeczywistości wydawniczej schyłkowego PRL-u. Działająca wtedy cenzura co bardziej buntowniczym artystom rzucała kłody pod nogi i długo wstrzymywała wydawanie ich materiałów. Warto jednak było czekać, bo czteroosobowy w tym przypadku skład stworzył dzieło ponadczasowe, będące legendą polskiego metalu i jednym z najlepszych ciężkich wydawnictw, jakie ukazały się w Polsce. Do tego album ten w idealny sposób pokazał mrok końcówki lat 80-ych XX wieku oraz standardy stylistyczno-brzmieniowe, panujące wtedy nie tylko nad Wisłą. Oddech Wymarłych Światów, w przeciwieństwie do mocno opartego na heavy metalu 666 przynosi już mocno thrashowe oblicze Kata, inspirowane utworami Metalliki z okresu albumu Ride The Lightning oraz Slayera z czasów Hell Awaits. Jest to album ciężki, stawiający na konkretną moc gitarowych riffów, w większości galopujące tempa oraz sporą agresję dźwięków. Nie brakuje tu jednak dużych dawek melodii a także lżejszych fragmentów w tym akustycznych, pozwalających słuchaczowi odpocząć i odetchnąć od hałasowania. Zamiłowanie do spokoju jest zresztą u Ślązaków na tyle duże, że pokusili się oni nie tylko o napisanie swojej pierwszej ballady (wzbogaconej jednak ciężkim i dynamicznym finałem), ale też sporej liczby klimatycznych otwarć i finałów poszczególnych utworów. Na Oddechu... bez problemu można też odnaleźć fragmenty z heavy metalową melodyką, odwołującą się do twórczości Iron Maiden a sposób percepcji albumu ułatwia olbrzymia chwytliwość większości kompozycji, nadających im klasyczny charakter, formujący kanon polskiej muzyki metalowej. W samych utworach mocno słychać też postęp kompozytorski, jakiego dokonał zespół przez dwa lata od debiutu. Nie są to już proste i krótkie strzały, ale rozbudowane i wielowątkowe formy, trwające w okolicach 5-6 minut każda. Choć w większości trzymają się one tradycyjnych schematów zwrotkowo-refrenowych, to jednocześnie nie brakuje im ambicjonalnych odchyłów i kilku ciekawych wycieczek w nieznane. Sporo dobrego trzeba też napisać o grze poszczególnych członków Kata. Piotr Luczyk prezentuje się nie tylko jako bardzo ciekawy gitarzysta rytmiczny ale przede wszystkim osoba mająca spore wyczucie melodyki i talentu do tworzenia mrocznych klimatów w partiach solowych. Jego popisów jest sporo a oscylują one między "slayerowym", kakafonicznym przebieraniem po gryfie, ambitnymi, melodyjnymi popisami a klimatycznymi, krótkimi wstawkami, których nie powstydziłyby się klimatyczne formacje metalowe tworzące w kolejnej dekadzie. Uzupełnieniem pracy gitar jest wyrazista i często wychodząca na pierwszy plan praca basu Krzysztofa Stagmana oraz ciężkie i równe uderzanie w bębny przez Ireneusza Lotha, który na Oddechu... po raz pierwszy pokazał swój charakterystycznie toporny i jednocześnie pełen nieszablonowych zagrywek styl uderzania w instrumenty perkusyjne. Najwięcej jednak emocji wywołuje śpiew Romana Kostrzewskiego, który oprócz mocnego i wściekłego zdzierania gardła potrafi również wchodzić w rejony dużo bardziej melodyjne a miejscami nawet subtelne, w czym trochę nawiązuje do klasyków polskiej muzyki rockowej a w szczególności Krzysztofa Cugowskiego z Budki Suflera. Wartość śpiewu Romana wzbogacają też jego charakterystyczne teksty, w których co prawda na konkretną treścią dominują kwieciste mroczne metafory, to jednak są one poważniejsze niż zamieszczone na 666 i mogą robić duże wrażenie szczególnie na młodszym pokoleniu słuchaczy. Szczególnie że za sprawą surowego i nie zawsze w pełni profesjonalnego brzmienia Oddech Wymarłych Światów został wyraźnie umiejscowiony w estetyce i klimacie lat 80-ych, prezentując się wyjątkowo mrocznie nawet jak na czas swojego powstania. Co do poszczególnych utworów Kat na drugiej płycie po raz pierwszy postawił na sporą różnorodność materiału i w efekcie płyty słucha się doskonale od początku do końca a odbiorca nie ma prawa się nudzić. W agresywnym, szybkim i w większości wściekłym repertuarze Polacy doskonale odnajdują się za sprawą: otwierającego całość, mieszającego brutalną, gitarową agresję i kapitalną melodykę zapadających w pamięci refrenów Porwanego Obłędem, mrocznej, klimatycznej i powoli się rozkręcającej Dziewczyny w Cierniowej Koronie oraz najbardziej brutalnego i nastawionego na "slayerowe" galopady i kakafoniczne solówki Mag-Sex. Na drugim biegunie znalazła się rozpoczyna się bardzo delikatnie stonowanymi dźwiękami klawiszy ballada Głos Z Ciemności, w której członkowie Kata udowadniają, że są bardzo utalentowanymi uczniami Metalliki w temacie tworzenia rozkręcających się stopniowo, dłuższych eposów. Najlepsze wrażenie pozostawiają jednak utwory utrzymane w średnim tempie, w których też przy okazji najwięcej się dzieje. Motoryczny, świetny riffowo i wokalnie Śpisz Jak Kamień to jedna z najbardziej mrocznych kompozycji w dorobku Kata, której ze względu na wstawki gitar solowych nie powstydziłby się sam Paradise Lost. Dodatkowego smaczku dodaje jej długie, akustyczne zakończenie z płynącą solówką i wokalami nawiązującymi do twórczości klasyków polskiego rocka z lat 70-ych. Z kolei Diabelski Dom Cz. II to nie tylko najciekawsza z pieśni noszących ten tytuł, ale także kapitalna, energetyczna petarda, świetnie zaśpiewana przez Romana Kostrzewskiego, do tego bombardująca słuchacza dzikim przyśpieszeniem w części środkowej. Jest to jeden z największych i najbardziej lubianych klasyków z repertuaru Kata. Równie doskonałe wrażenie sprawia oparty na heavy metalowych, chwytliwych melodiach i sporej ilości ciekawych solówek Bramy Żądz, którego nietypowa struktura z dwoma refrenami oraz wyraźnym podkręceniem tempa pod koniec powoduje, że jest to jeden z najbardziej ambitnych i nieszablonowych utworów w dorobku Wymarłych Światów stanowi otwarcie najlepszego twórczego okresu w historii Kata, w trakcie którego ten zespół stał się legendą polskiego metalu, na której nowe, ukazujące się przy tym bardzo nieregularnie pozycje wszyscy fani metalu czekali z zapartym tchem. Choć ta płyta w dużym stopniu bazuje na dokonaniach thrash metalowych klasyków w tym zwłaszcza uwielbianej przez Polaków Metalliki, to jednak sposób prezentacji materiału a także odważne sięganie do lżejszych bądź mrocznych odmian muzyki metalowej i rockowej tworzy jedną z bardziej oryginalnych płyt gatunku. Jest ona doskonałym świadectwem, że nad Wisłą w latach 80-ych także potrafiono tworzyć dzieła na światowym poziomie we niczym nie ustępujące najlepszym. Wszystkich zawartych na tej płycie kompozycji słucha się doskonale także po ponad 30 latach od ich premiery a ich wartość ciągle jest bardzo wysoka. Trudno mi ostatecznie przesądzać, czy jest to najlepsza pozycja z repertuaru śląskiego zespołu, bo kolejne dwie w niczym jej nie ustępują. Bez wątpienia jednak jest to jedna z najbardziej inspirujących dla młodych ludzi pozycji w historii polskiej muzyki metalowej, dzięki której wielu z nich w kolejnych latach i dekadach poświęciło swe życie na tworzenie ciężkich dźwięków. I z tego też powodu należy jej się olbrzymi szacunek i pamięć wśród miłośników A High Point for Eastern Bloc ThrashKat's third album is where they take many of their influences such as Venom, Metallica, and early Testament to mix them into their own, unique, toxic sonic brew. This is a crusty, satanic thrash album with raw production that only amplifies the crunch of the riffs that gallop forth here. This album is like a more refined Venom with more complex riffing and structures akin to Kat's American contemporaries, along with a singer who sounds mad and bewitched. This was the album that showed off the Polish underground's true strengths and would pave the way for the massive Polish death and black metal scenes. Oddech Wymarłych Swiatów is to Poland, what Black Metal and Ride the Lightning were to the English-speaking metal Wymarłych Swiatów, meaning "The Breath of Dead Worlds" in its native Polish, is an album that's well-composed and uses its raw soviet-era production to its advantage to project an atmosphere of gloom over the album, which is very fast and thrashy. It kicks off with "Porwany Obledem" which makes use of choppy, galloping riffs and Roman Kostrzewski's manic chorus calls. It's got an energy like gearing up in your buggy to take on the destroyed, ominous wasteland in front of you. Other songs like "Spisz Jak Kamien", "Diabelski Dom", and "Bramy Zadz" all have solid riffing patterns and a nice dark crunch to them that just makes the thrash even heavier. The guitars are even dark on the soft Metallica-inspired acoustic parts of the album, making the atmosphere feel warm, yet barren and gloomy. This is only further accented by Kostrzewski, whose singing is melodic and manic at the same time, making it feel as though you are listening to the death throes of a man trapped in the insane, ruined lands that Kat describe in their songs. Every song sticks after a listen or two and there is nothing on here I'd consider filler. It's all raw, thrashy, hard-hitting, and that this album would later influence some of Poland's giants only helps the reputation this has, which can stand tall on the music alone. Vader, Behemoth, and the Acid Drinkers consider this band to have influenced their sound and their entire national scene. With an album with as many iconic thrashing songs as this one, it's easy to see them having that kind of impact. This album blends Testament, Metallica, and Venom so evenly, and has the instrumental and songwriting strengths to compete alongside them. For a chilling and riff-charged thrash experience, look no further. These Polish gents have certainly done Votes are used to help determine the most interesting content on RYM. Vote up content that is on-topic, within the rules/guidelines, and will likely stay relevant long-term. Vote down content which breaks the rules.

kat oddech wymarłych światów recenzja