berg balance scale po polsku
Nel 1989, il Berg Balance Scale è stato creato da Katherine Berg. Katherine ha completato il suo studio su 183 individui anziani per un periodo di 64 settimane; 70 di queste persone sono state vittime di ictus. La scala è stato un successo nel determinare la capacità di mantenere l'equilibrio e la necessità di ausili per la mobilità.
Volume 2David Barry BS, BAppSci (Hons), DC, ND, in Textbook of Natural Medicine (Fifth Edition), 2020Balance TestingThe Berg Balance Scale (BBS) is a valid, efficient measure of postural balance in the geriatric A study assessed functional independence, motor performance, and balance regularly over a 9-month period in 113 elderly residents. BBS scores predicted the occurrence of multiple falls among the elderly and were strongly correlated with functional and motor performance in stroke BBS consists of 14 items scored on a 5-point ordinal scale, ranging from 0 to 4 (0 indicates lowest level of function; 4 indicates highest level of function), with a maximum total score of 56. Participants presenting a score of 41 to 56 points have been described as “independent”; scores of 21 to 40 are interpreted as “walking with assistance”; and scores of 0 to 20 are generally classified as “wheelchair bound.”317Another study used the BBS score as a predictive model to quantify fall risk in community-dwelling older An increased risk of falling was determined as a BBS score of 45 was considered to be predictive of future falls (Thorbahn and Newton, 1996). However, Muir et al. (2008), in their evaluation of the BBS, felt that the test was a better predictor of multiple fallers. They reported a score of 40 would predict multiple falls as well as falls that were more likely to cause harm to the patient. Prior to Muir's study, Shumway-Cook et al. (1997) reported that, in their study, a score of 36 or less was 100% predictive of a fall within the next 6 months in the geriatric population. The BBS has demonstrated concurrent validity when compared to the Dynamic Gait Index (DGI) in persons with vestibular disorders (Whitney et al., 2003).Read full chapterURL: studies in neurological physiotherapyMandy Dunbar, in Clinical Case Studies in Physiotherapy, problem list would you establish for this patient? goals may be appropriate? patient scored 38 on the Berg Balance scale – why might this outcome measure have been selected to complete as part of her assessment? other outcome measures may have been used in your assessment of this lady? treatment options may be available to you in order to address the goals identified? there any other services which you may access to continue treatment for this patient?Read full chapterURL: RehabilitationMichael R. Yochelson, ... Amy L. Kolarova, in Braddom's Physical Medicine and Rehabilitation (Sixth Edition), 2021FallsFalls are a critical issue after stroke and require both a formal fall prevention program during inpatient rehabilitation (IA) as well as continued screening in the outpatient environment using an established measure such as the Berg Balance Scale61 or the Morse Fall Scale70 (IIaB). Information should be provided to patients and caregivers to target environmental modification (IIaB). Participation in exercise programs with a goal to reduce falls is recommended (IB), and Tai Chi is a potentially effective intervention to decrease the risk of falls (IIbB).105 One small study demonstrated an increased risk for hip fractures due to falls in chronic elderly stroke patients deficient in vitamin D, suggesting a benefit to full chapterURL: and postural controlTülay Tarsuslu Şimşek, İbrahim Engin Şimşek, in Comparative Kinesiology of the Human Body, 2020Balance and Postural control: what is the difference?In many occasions the words “balance” and “postural control” are used interchangeably. Especially, in the clinical setting the term “balance” is more frequently used. There are several clinical tools (for example; Berg Balance Scale) commonly used to assess balance. Most of these tools are subject to debate in terms of their sensitivity, cut-off points, validity and reliability when they are used for evaluating balance in several different kinds of clinical conditions. However, when it comes to quantifying balance, in other words when quantitative data is needed concerning the properties of human balance, the term “postural control” is often example, close to the end of her performance (flips, soars and swings) an artistic floor gymnast skillfully demonstrates a static stance on both feet with arms wide open in a posture that salutes everyone. In this way she demonstrates how well she has trained over the years and presents the level of control she has mastered over her posture. The very moment she stops moving and begins her static stance, the saccule and the utricle in her middle ears should measure zero acceleration in both horizontal and vertical planes. Also, the movement of the fluid in the semicircular canals, measuring head rotation in three planes, should stop tickling the hair cells placed in cristae. However, they do not. The biological sensors, in this respect, are far from man-made. They do not stop immediately and continue on sending data. In this gymnast case, the data tells the brain that the head is still accelerating linearly in both horizontal and vertical planes and is also rotating with respect to the trunk. In addition, the visual data provides some ques about the cheering audience but they seem to be moving fast and resonates as a colorful mixture. The brain, however, relies on a different kind of information obtained by the somatosensory system which insists that the movement has ceased, except some ongoing regular pattern of Center of Mass (CoM) sway. In this example the referees (among many other technical details) score the performance and the level of perfection related to the dynamic and static balance of the gymnast. They do not score the level of her control over postural data. They do not praise her success in automatic distinguishing and re-weighting the most reliable data among many others provided by her visual, vestibular and somatosensory systems. They just score what they have seen: human balance. In conclusion, although these two terms can be used interchangeably as appropriate, the human balance may be re-defined as the clinically observable outcome of the human postural control full chapterURL: Rating scale analysis of the berg balance scale. In our sample, search settings, the Berg Balance Scale (BBS) is accepted as functional indicators of a score of at least 45/56 were a rating the clinical criterion standard by which to measure balance. of passing the item “tandem stance,” as well as passing 2 of the Currently, more than 100 articles have cited the BBS since following 3 ToProces starzenia jest związany ze stopniowo postępującym upośledzeniem funkcji układu ruchowego i systemu posturalnego. Głównym objawem niestabilności posturalnej są zaburzenia równowagi, a w efekcie upadki. Dane statystyczne podają, że utrata równowagi występuje u 14% populacji w przedziale 50–60 lat. W ciągu kolejnych 10 lat prawdopodobieństwo upadku wzrasta średnio do 22%, a wśród 80-latków problem utraty równowagi dotyka 33% osób [1]. Problemowi upadków osób w podeszłym wieku poświęca się sporo uwagi, ponieważ wiążą się one z pogorszeniem sprawności i jakości życia [2]. W związku z tym poszukuje się obiektywnych miar, które pozwalają na diagnozę osób zagrożonych upadkami. Wybór właściwych metod umożliwia dokładną ocenę osób starszych pod kątem ryzyka upadków [3]. Według National Institute for Clinical Excellence UK badanie chodu i równowagi należy przeprowadzić u każdego starszego pacjenta, który w wywiadzie zgłasza występowanie co najmniej jednego upadku w ciągu ostatnich 12 miesięcy [4]. Dużą popularnością cieszą się testy funkcjonalne służące do oceny ryzyka upadków u osób starszych. Testy charakteryzują się połączeniem elementów fizjologicznych i wymogów czynnościowych odtwarzających rzeczywiste codzienne aktywności, takie jak chodzenie czy utrzymanie równowagi. Zaletą testów jest ich duża dostępność, krótki czas ich przeprowadzenia oraz możliwość zastosowania w każdych warunkach [3]. Testy kliniczne oceniające równowagę dzielą się na testy dające wyniki jakościowe i ilościowe oraz testy, które służą do oceny równowagi statycznej i dynamicznej [5]. Do testów jakościowych zalicza się próbę Romberga, próbę Unterbergera i testy Tandema – Tandem Stance Test, Tandem Walk Test i Tandem Pivot 180°. Wadą testów jest to, że dają ogólny, niedokładny i subiektywny wynik, który nie pokazuje stopnia zaawansowania zaburzeń równowagi [5]. Do testów ilościowych zalicza się test „wstań i idź” (ang. Timed Up & Go Test), Dynamic Gait Index (DGI), The Step Test, Performance-Oriented Mobility Assessment (POMA) – test Tinetti, Four Square Step Test (FSST), Fullerton Advanced Balance Scale (FAB), test stania na jednej nodze (ang. One Leg Stance, OLS), test zasięgu funkcjonalnego (ang. Functional Reach Test) czy skalę Berga (ang. Berg Balance Scale, BBS). Zaletą testów ilościowych jest mierzalny wynik diagnostyczny, powtarzalność oraz możliwość obrazowania stanu funkcjonalnego pacjenta [5–11]. Wymienione testy polegają zwykle na wykonaniu czynności, które przypominają te wykonywane w życiu codziennym. Pozwala to na wyodrębnienie dysfunkcji i umożliwia wdrożenie ćwiczeń stanowiących profilaktykę upadków. Testy jakościowe Próba Romberga Próba Romberga polega na swobodnym staniu z rękami wzdłuż ciała i ściśle złączonymi nogami. Chwianie się bądź tendencja do przewrócenia mogą sygnalizować zaburzenia proprioreceptywne w przebiegu uszkodzeń rdzenia kręgowego bądź uszkodzenia błędnika. Test różnicuje zaburzenia równowagi wywołane osłabieniem czucia od skompensowanych zaburzeń błędnikowych. W przypadku zaburzeń wywołanych osłabieniem czucia wynik testu będzie ujemny przy otwartych oczach i dodatni przy zamkniętych. W przypadku skompensowanych zaburzeń błędnikowych wynik testu będzie ujemny w obu przypadkach [8].POLECAMY Próba Unterbergera Próba Unterbergera polega na maszerowaniu w miejscu z zamkniętymi oczami, z rękami prosto wyciągniętymi przed siebie. W przypadku uszkodzenia błędnika pacjent będzie skręcał wokół własnej osi w stronę z patologią. Test określany jako nieprzydatny do oceny zaburzeń równowagi pochodzenia móżdżkowego [12]. Test chodu tandemowego – Tandem Walking Test (TWT) TWT wykorzystuje się do oceny koordynacji, równowagi statycznej i dynamicznej, a także w celu określenia ryzyka upadków. Test składa się z trzech etapów: Tandem Stance Test, Tandem Walk Test oraz Tandem Pivot Test. Tandem Stance Test – pacjent ustawia się w pozycji stojącej, następnie ustawia jedną stopę przed drugą w taki sposób, aby pięta stopy stykała się z palcami. Dalej próbuje zachować równowagę przez 30 s, nie poruszając się. Test wykonuje się początkowo z otwartymi, później z zamkniętymi oczami; Tandem Walk Test – pacjent ustawia się w pozycji stojącej i przechodzi po namalowanej linii, stawiając jedną stopę za drugą; Tandem Pivot 180° – po przejściu po namalowanej linii i dotarciu do jej końca pacjent unosi się na palcach stóp, następnie wykonuje obrót o 180° i wraca do miejsca startowego [13]. W porównaniu do standardowego chodu chód w teście tandemowym jest specyficzny. Osoby z zaburzoną równowagą cechują się chodem o zwiększonej szerokości kroków. Istnieje zależność pomiędzy szybkością chodu a ryzykiem upadków – im wolniejsze tempo wykonywania testu, tym większe ryzyko upadku (możliwość opóźnienia tempa z uwagi na syndrom poupadkowy). Zdaniem Kumorek i wsp. [14] osoby po 65. roku życia zgłaszające przebyty upadek uzyskały niższe wyniki testów Timed Up and Go oraz Tandem Walking Test niż osoby nieupadające. Zdaniem autorów Tandem Walking Test wydaje się bardziej właściwym narzędziem do oceny ryzyka upadków u pacjentów z osteoporozą. Testy ilościowe Test „wstań i idź” – Timed Up & Go Test (TUG) Test „wstań i idź” powstał w celu oceny sprawności funkcjonalnej osób starszych i został zaprezentowany w 1991 r. Test różnicuje osoby ze skłonnością do upadków od osób, które nigdy nie upadły [15]. W teście zawarto takie zadania jak: wstawanie z krzesła z pozycji siedzącej, przejście odcinka 3 m wyznaczonego na podłodze, przekroczenie linii kończącej wyznaczony odcinek, wykonanie obrotu o 180°, powrót do krzesła i ponowne przyjęcie pozycji siedzącej oraz powrót i na krzesło. Czas wykonania manewrów mierzy się od chwili komendy „start” osoby siedzącej na krześle do momentu przyjęcia przez nią ponownie pozycji siedzącej. Wynik podaje się w sekundach [16, 17]. Uznaje się, że osoby młode osiągają wynik 5 s [18], dorosłe bez problemów z równowagą powinny wykonać zadanie poniżej 10 s [3, 17, 19]. Wykonanie testu w czasie powyżej 14 s kwalifikuje do grupy zwiększonego ryzyka upadków [20, 21], a wykonanie próby w czasie dłuższym niż 20 s interpretowano jako ograniczenie mobilności i konieczność pomocy/asekuracji osób trzecich [22]. W badaniach przeprowadzonych przez Shumway-Cook i wsp. [23] przyjęcie w teście wyniku 13,5 s jako punktu odcięcia wykazało 87-proc. czułość w przewidywaniu upadków w grupie osób zgłaszających upadki i 87-proc. specyficzność w przewidywaniu upadków w grupie osób bez incydentów upadków [3].Dynamic Gait Index (DGI) Podczas testu DGI oceniane jest chodzenie z różną prędkością, chodzenie z równoczesnym obracaniem głowy na boki, chodzenie z pokonywaniem przeszkód, obracanie się w trakcie chodzenia, wchodzenie i schodzenie ze schodów. Każda z czynności jest oceniana w skali 0–3 pkt, gdzie 0 pkt jest przyznawane za poważne utrudnienie lub niemożność wykonania zadania, 1 pkt za umiarkowane utrudnienie, 2 pkt za minimalne utrudnienie, 3 pkt za prawidłowe wykonanie zadania [16, 24]. W teście można uzyskać maksymalnie 24 pkt. Wynik równy lub mniejszy niż 19 pkt świadczy o istniejącym ryzyku upadków u osób po 65. roku życia z 59-proc. czułością i 64-proc. specyficznością [3, 9, 24]. Whitney [9] podaje, że w populacji osób z ośrodkowymi i obwodowymi zaburzeniami układu równowagi, które uzyskały ≤ 19/24 pkt istnieje dwa i pół razy większe ryzyko wystąpienia nagłego upadku w ciągu sześciu miesięcy od badania niż w przypadku osób, które uzyskały więcej punktów w teście [9, 15, 23, 25]. The Step Test Test ocenia zdolność utrzymania równowagi w warunkach dynamicznych, jakimi jest chód z pokonywaniem przeszkód. Podczas próby badany powinien wykonać jak najwięcej wejść i zejść całą stopą ze stopnia o wysokości 7,5 cm. Czas przeznaczony na wykonanie zadania wynosi 15 s. Testuje się obie kończyny [3]. Analizie poddaje się pomiar liczby wejść jednej kończyny na stopień. Hill [26, 27] podaje, że zdrowe starsze osoby uzyskują w The Step Test kolejno dla prawej i lewej kończyny dolnej od 16,1 i 16,3 do 17,4 i 17,5 wejścia. Z analizy przeprowadzonej przez Dite i wsp. [28] wynika, że uzyskanie wyniku równego 11 wejściom wśród osób powyżej 65. roku życia różnicuje upadających co najmniej dwa razy w ciągu ostatnich sześciu miesięcy z 81-proc. czułością i 63-proc. specyficznością [3, 28]. Performance-Oriented Mobility Assessment (POMA) – Tinetti Test Skalę opublikowano w 1986 r. Składa się z dwóch części oceniających chód (POMA-G) oraz równowagę (POMA-B). W części poświęconej chodowi analizie podlega sposób rozpoczęcia chodu, długość i wysokość kroku, symetria kroku, ścieżka chodu, praca tułowia i ustawienie stóp podczas chodu. W części poświęconej równowadze analizie podlega równowaga w pozycji siedzącej, wstawanie z krzesła, równowaga zaraz po wstaniu i podczas stania, próba trącania przy otwartych i zamkniętych oczach, obrót o 360°, a także siadanie [29]. Skala ta oprócz informacji o ryzyku upadków pozwala zauważyć mocne i słabe elementy w równowadze i chodzie [20]. Za wykonanie każdego z zadań przyznaje się 0, 1 lub 2 pkt. W pierwszej części można uzyskać maksymalnie 12 pkt, a w drugiej 16 pkt. Uzyskanie mniej niż 26 pkt świadczy o istnieniu problemu, uzyskanie mniej niż 19 pkt świadczy o pięciokrotnie wyższym ryzyku upadku w porównaniu do osoby, która uzyskała 28 pkt [3, 16, 29, 30]. Zaletą POMA jest wysoka zgodność wyników uzyskiwanych przez różnych oceniających (85%) oraz wysokie prawdopodobieństwo wykrycia skłonności do upadku (93%) [1]. Faber i wsp. [31] podają wskaźnik rzetelności pomiarów pomiędzy różnymi badającymi na poziomie ICC = 0,93. Wykazali także 64-proc. czułość i 66-proc. specyficzność testu w różnicowaniu osób z upadkami i bez upadków przy uzyskaniu 19 pkt. Four Square Step Test (FSST) FSST Test polega na przemieszczaniu się we wszystkich kierunkach z jednoczesnym pokonywaniem przeszkód. Cztery laski o średnicy 2,5 cm i długości 90 cm ułożone na podłodze w kształcie znaku plus (+) wytyczają cztery odrębne pola, które oznacza się cyframi 1, 2, 3 i 4. Pacjent ma za zadanie przejść przez pola (2, 3, 4, 1, 4, 3, 2, 1), krocząc ponad laskami. Badany jest zwrócony w jednym kierunku, co wymusza przemieszczanie się do przodu, do tyłu i na boki. Analizie poddaje się czas, jaki był potrzebny pacjentowi na przejście wyznaczonej trasy. Dite i Temple [28] podają, że FSST charakteryzuje się 89-proc. czułością i 85-proc. specyficznością w różnicowaniu osób doświadczających dwóch lub więcej upadków i osób rzadziej upadających w okresie ostatnich sześciu miesięcy [3, 28]. Fullerton Functional Fitness Test (Senior Fitness Test) The Senior Fitness Test (Fullerton Test) został opublikowany w 2001 r. przez Rikli i Jones z California State University w Fullerton [32]. Ocenia poziom sprawności, tolerancję, siłę i gibkość górnej i dolnej części ciała, zwinność i równowagę. W teście uwzględniono kategorie wiekowe (60–64, 65–69, 70–74, 75–79, 80–84, 85–89, 90–94 lata) i płci. Podczas testu wykonuje się kolejno próby [33–35]: Arm Curl Test – próba zginania przedramienia. Ocenia siłę kończyn górnych. Analizie podlega liczba powtórzeń zginania przedramienia z ciężarkiem o wadze 5 funtów (2,27 kg) dla kobiet oraz 8 funtów (3,363 kg) dla mężczyzn w czasie 30 s; Back Scratch – próba drapania po plecach. Ocenia elastyczność górnej części ciała. Analizie podlega odległość (w centymetrach) zachodzenia na siebie (+) lub oddalenia (–) czubków środkowych palców podczas próby zetknięcia palców obu rąk. Badanie wykonuje się w pozycji stojącej; 30 s Chair Stand – próba wstawania z krzesła w ciągu 30 s. Ocenia siłę dolnej części ciała. Analizie podlega liczba powtórzeń wstawania i siadania na krzesło w czasie 30 s. Próbę należy wykonać w pozycji ze stopami ustawionymi płasko na podłożu i wyprostowanymi plecami; Chair Sit and Reach – próba siadu i dosięgnięcia. Ocenia elastyczność dolnej części ciała. Analizie podlega odległość (w centymetrach) od czubków palców dłoni do palców stóp (–, oddalenie palców) lub zasięg poza palce stóp (+) podczas próby zgięcia tułowia z pozycji siedzącej na krześle i pochylenia tułowia. Skłon należy utrzymać przez 2 s; 8 Foot Up and Go – próba „wstań i idź 8 stóp”. Ocenia zwinność i równowagę. Analizie podlega czas (s) liczony od mom... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj sięThe Turkish version of the BBS is a reliable and valid scale to be used in balance assessment of Turkish older adults. Key Words: Berg Balance Scale, geriatric patients, rehabilitation, outcome assessment INTRODUCTION The mortality and morbidity resulting from postural instabil-ity and falls is significant in that one third of those aged over 65 Body balance to ćwiczenia, które powstały z połączenia jogi, tai chi i pilatesu. Ćwiczy się do łagodnej, klimatycznej muzyki, a układ ćwiczeń zmienia się raz na kwartał. O co w tym chodzi i czy warto? “Kiedy regularnie staję na macie – pisze joginka Agnieszka Passendorfer – w moim życiu wszystko samo doskonale się układa. Mam więcej pewności siebie, podejmuję lepsze decyzje, a moje ciało czuje się i wygląda lepiej. Kiedy przestaję ćwiczyć, sprawy zaczynają się komplikować. Dlatego nie powinnam przestawać.” ( “13 lekcji jogi” – więcej tu) Mogłabym podpisać się pod tymi słowami, bo chociaż nie praktykuję jogi, to jeśli wstawiłabym w jej miejsce aktywność fizyczną jako taką, byłoby dokładnie tak samo. Zawsze byłam aktywna i jeśli zdarzają mi się momenty w życiu kiedy regularnie nie ćwiczę, po tygodniu, miesiącu, dwóch natychmiast czuję, że ta przerwa nie przyniesie niczego dobrego. Moje ciało potrzebuje ruchu. Tak samo jak tlenu, jedzenia i wody. Tak trafiłam w listopadzie na zajęcia body balance, które są uzupełnieniem mojego treningu. Body Balance skąd się wzięło i o co chodzi? Program Body Balance pochodzi z nowozelandzkiej szkoły Les Mills. Ćwiczenia opierają się na budowaniu elastyczności i wytrzymałości, pozostawiając ćwiczącemu uczucie spokoju i skupienia. Program wydaje się niewymagający i niespecjalnie trudny, ale zapewniam Was, że to tylko pozory. Kiedy zaczynamy ćwiczyć, okazuje się, że nawet te z pozoru proste pozycje mogą sprawiać nam sporo trudu. Nie zależy to wcale od poziomu wytrenowania w innej dyscyplinie, od wagi, czy typu sylwetki. Po prostu nie wszyscy jesteśmy jednakowo rozwinięci. Dzięki Body Balance wzmacniamy wszystkie grupy mięśni, poprawiamy koordynację i postawę, nabieramy elastyczności, wyciszamy się i niwelujemy stres. Dla kogo jest Body Balance? Moim zdaniem dla wszystkich, nawet jeśli nie ćwiczyliście do tej pory. Warto się wybrać, spróbować i praktykować, a na początek podejrzeć tu. Jeśli tylko traficie na rozsądnego i mądrego nauczyciela (a takich warto szukać!), będzie on podpowiadał różne warianty pozycji, które każdy może wykonać. Nie będziesz mistrzem na pierwszym treningu, dlatego warto korzystać z sugestii prowadzącego i słuchać swojego ciała. Postęp będzie! I to szybciej niż Ci się wydaje! Co jeszcze można zyskać? Body balance, jakie efekty? Dla mnie osobiście najistotniejsza jest wartość dodana do ruchu, a ta dzieje się… w głowie. Chociaż ćwiczenia czujesz ciałem, to przecież wszystko się łączy! Mocne nogi, na których pewnie stoisz przydają się nie tylko w pozycji wojownika, ale i w życiu. Wiesz, że możesz na sobie polegać. W pozycji tancerza czujesz jak trudno być czasem w równowadze i balansie. A przecież w życiu tak samo jak stojąc na jednej nodze ciągle musimy ją łapać! Ćwiczysz mięśnie, swoją wytrzymałość, czujesz jak nogi się trzęsą, a jednak stoisz! Nawet gdy upadniesz, to się podniesiesz! Czy to nie jest wspaniała lekcja zaufania do siebie i polegania na własnej mocy? Ćwiczcie Kochani i budujcie swoją pewność siebie także przez ciało. To cudowny i skuteczny sposób. A gdyby mnie, znów, kiedyś przyszło do głowy zaprzestać treningów, kopnijcie mnie proszę w cztery litery. Na zachęta jedna z playlist do posłuchania: